اثر حفاظتی تجویز دراز مدت سیلی‌مارین بر میزان گلوکز و لیپیدهای خون و استرس اکسیداتیو در موش صحرایی دیابتی

سابقه و هدف: کاهش دادن سطح استرس اکسیداتیو و میزان گلوکز و لیپیدهای نامطلوب سرم در بیماران دیابتی از اهمیت بالینی زیادی برخوردار است. در این مطالعه، تاثیر سیلی‌مارین بر میزان گلوکز، لیپیدهای خون و سطح استرس اکسیداتیو موش صحرایی دیابتی مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش‌ها: در این مطالعه تحقیقاتی از نوع تجربی، موش‌های صحرایی نر (40 =n) به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با سیلی‌مارین، دیابتی و دیابتی تحت تیمار با سیلی‌مارین تقسیم شدند. دو گروه کنترل و دیابتی تحت تیمار با سیلی‌مارین، در شروع دوره آزمایش (در گروه حیوانات دیابتی، قبل از دیابتی شدن آن‌ها به‌وسیله تزریق داخل صفاقی 60 میلی‌گرم بر کیلوگرم داروی استرپتوزوتوسین) mg/Kg200 و سپس به مدت 8 هفته روزانه mg/Kg 100 سیلی‌مارین را به روش داخل صفاقی دریافت کردند. میزان گلوکز، تری گلیسیرید، کلسترول توتال، کلسترول LDL ، HDL و سطح فعالیت آنزیم سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و میزان مالون دی آلدئید (MDA) سرم قبل از مداخله و پس از 8 هفته تعیین گردید. یافته‌ها: پس از هفته هشتم، میزان گلوکز، کلسترول تام، کلسترول LDL و تری گلیسیرید سرم در گروه دیابتی افزایش (0001/0-03/0 =P) و میزان HDL کاهش معنی‌داری(03/0 =P) در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. در حیوانات دیابتی تحت درمان با سیلی‌مارین، میزان گلوکز، کلسترول تام، کلسترول LDL و تری گلیسیرید کاهش (0001/0-01/0=P) و میزان HDL افزایش معنی‌داری (03/0 =P) در مقایسه با حیوانات دیابتی نشان داد. از طرف دیگر، در حیوانات دیابتی میزان فعالیت آنزیم آنتی‌اکسیدان SOD سرم کاهش و میزان MDA سرم افزایش قابل ملاحظه‌ای در مقایسه با گروه کنترل نشان داد. تیمار حیوانات دیابتی با سیلی‌مارین موجب افزایش میزان فعالیت آنزیم SOD و کاهش میزان MDA در سرم شد. نتیجه‌گیری: درمان حیوانات دیابتی با سیلی‌مارین علاوه بر کاهش میزان گلوکز سرم، دارای اثرات سودمندی بر لیپیدهای نامطلوب سرم و سطح استرس اکسیداتیو است